ای زمین کـربـلا هـستی امـانـتدار من            این امانت هست بی سر پیکر دلدار من
زینت دوش نـبی و زادۀ زهـراست او            خون شده از داغ او چشمان وقلب زار من

در اسارت هستم و می‌نالم از درد فراق            صد گره افتاده با هجران او در کار من
باید این اهل حرم را رو سوی مقصد برم            زندگـانی بی‌حـسین من بود اجـبار من
بر سرم تابد چو خورشیدی سرش از روی نی            می‌دهد تسکین با لطفش غم بسیار من
کوفه هستم کـوفـیان نا آشنایی می‌کنند            غرق اشک و ناله‌ها شد کوفه با گفتار من
رأس او چون دید اینجا بیقراری می‌کنم            با تلاوت کردن قرآن خود شد یار من
بعد او باشد امـام من عـلی بن الحسین            هست در زنجیر دشمن رهبر بیمار من
وای از ابن زیـاد و مجلس بی‌حـرمتی            خـیـزران او بـسی شد باعث آزار من